Fiesta fiesta

En jawel, ook de Bolivianen houden van feestjes.. Mijn feestweekend begon vrijdagavond, met een afscheidsdiner dat gehouden werd voor Ronnie, de man van mijn ´gast´zus Mauren. Hij vertrekt vandaag naar Buenos Aires voor studie, en de familie was uitgenodigd om afscheid van hem te nemen. En tja, familie.. daar hoor ik ook bij. Hoewel ik er een beetje tegenop zag, viel het allemaal best mee; het was vooral veel eten en drinken, en toch ook vooral aardig dat ik was uitgenodigd. Vervolgens werd mijn feest voortgezet met andere studenten van de Academia, en wel in een heuse karaokebar! Dat is hier behoorlijk populair, en dan niet op de manier die je zou verwachten (= in combinatie met veel alcohol). De karaoke-sterren nemen hun taak bijzonder serieus en de meest zoete, verschrikkelijke liedjes worden met veel gevoel ten gehore gebracht. Natuurlijk hebben wij ook bijgedragen, met een mooie versie van Losing my Religion.. Juist. Daarna konden we onze salsakunsten vertonen in een discotheek, waar de alcohol wél rijkelijk vloeide (volgens mijn leraar drinken Bolivianen zeven dagen per week). Afgewisseld met hier en daar een Backstreetboys nummer was ook dat een hele ervaring.

Zaterdag bestond mijn feest vooral uit niets doen en genieten van het heerlijke weer. Als het goed is, is de regenperiode voorbij en kan ik nu nog twee weken lekker zonnen. Zondag al vroeg vertrokken naar Tarabuco, waar het lang aangekondigde Pujllay plaatsvond. Zelfs de president zou aanwezig zijn, dus wij verwachtten wel een spektakel. Tarabuco bleek echter een rustig dorpje, met in het centrum een grote markt. Rondom het centrale plein dansten wat groepen, en verder waren er vooral veel mensen, mensen, mensen en toeristen. Op zich leuk om te zien, maar de afwisseling ontbrak een beetje. Pujllay is trouwens geen carnavalsfeest, maar een herdenking van een veldslag tegen de Spanjaarden die de inwoners van Tarabuco destijds hebben gewonnen. Daarbij is het een verering van Pachamama. De dansers dragen zware schoenen met dikke zolen en allerlei bellen en dergelijken, om contact te maken met Moeder Aarde en de trillingen als het ware door te geven. Heel mooi om te zien. En aangezien het ook in Tarabuco, onverwacht omdat het behoorlijk hoog gelegen is, prachtig weer was, was zondag ook zeker een feestdag voor mij.

Deze week is natuurlijk ook om andere -meer christelijke- redenen een feestweek, want het is Semana Santa. Tot nu toe bestaat die hier vooral uit ontzettend veel palmtakken rondom de kerken. Het weekend schijnt wel bijzonder te zijn, donderdagnacht is er een grote tocht de berg op, naar een Jezusbeeld dat daar staat. Wij gaan waarschijnlijk ook mee, omdat het een bijzondere happening schijnt te zijn. Vrijdag en zaterdag zijn er meer tochten en natuurlijk veel diensten in alle tientallen kerken die hier zijn. Ook mag er geen vlees gegeten worden, wat hier toch voor veel mensen echt een opgave is, en ook mag er geen alcohol gedronken worden. De café´s en discotheken zijn zelfs gesloten! Wat wel grappig is om te weten, is dat deze situatie verder alleen voorkomt als er verkiezingen zijn; ook dan mag er niet gedronken worden en worden café´s gesloten.

Momenteel is er buiten een ´feestje´ gaande, want er is weer een aantal mensen aan het demonstreren. Ditmaal vóór het aanstellen van Sucre als nationale hoofdstad. Het ziet er allemaal gezellig uit, muziek erbij, wat vuurwerk. Leuk.

Maar in het algemeen kan ik wel zeggen dat het een beetje een feestje is om hier te zijn. Het weer is goed, de lessen zijn leuk (hoewel vorige week leuker dan deze week, mijn lerares is saai...), mijn ontbijt en lunch worden elke dag voor me gemaakt, ´s avonds gaan we uit eten. Op de markt kun je de heerlijkste versgemaakte fruitshakes krijgen voor 2 Bolivianos (0,20 eurocent), en dan krijg je ook nog twee glazen. Langs de weg kun je Oreo´s met dulce de leche kopen, of empanadas, of perziken, of pindasap (dat was niet zo´n succes.. maar goed). De omgeving van Sucre is heel mooi, dit weekend gaan we twee dagen hiken in de bergen. Vlakbij liggen een aantal mooie watervallen. Als je op het centrale plein zit, raak je binnen de kortste keren in gesprek met de verkopers en de straatkinderen (ook als je niets koopt!). Voor een paar euro kun je de mooiste alpaca-truien kopen (ik stimuleer gewoon de Boliviaanse economie hoor, ook belangrijk). En bij stamcafé Joyride (van de Academia) kun je elke dag leuke films kijken. Met andere woorden: het leven in Sucre is zo slecht nog niet.

Besos!