Hollandse haast

Na alweer ruim een maand in de Lage Landen heb ik het Westerse ritme weer helemaal te pakken. De tranquilo-no-mas-sfeer lijk ik achtergelaten te hebben op het vliegveld van Buenos Aires, want hier in Nederland is hij ver te zoeken. Af en toe denk ik met weemoed en misschien ook wel heimwee terug aan mijn leven 'daar', de mensen die ik heb achtergelaten en de vele stadjes en dorpjes die nu net zo verder leven als toen, maar dan zonder mij. Ik krijg de kriebels als ik alle berichten over Bolivia in de krant lees, de escalaties, de doden. Maar ik probeer het te relativeren; de Westerse (lees: Amerikaanse) pers heeft de neiging de Boliviaanse situatie -figuurlijk- op te blazen om het land in een kwaad daglicht te plaatsen. Toch voel ik me heel ver weg.

Het is bizar om weer hier te zijn, hier te leven en te eten, hier op te gaan in de gang van alledag. Ik geniet ervan weer thuis te zijn, in Amstenrade en in Nijmegen, op mijn kamer, in mijn huis, op mijn universiteit. Het masterprogramma is nu al erg zwaar, maar dat deert me niet; ik heb er alleen maar zin in. Ik geniet van het groentepakket en de fiets, de Nederlandse beleefdheid, de lekkere koffie. Ik lach om de regels, het stoort me niet. De straten zijn schoon, de winkels vol, de straathonden afwezig. De kinderen zijn verwend, de mensen zeuren om niets en de politiek houdt zich bezig met onbenullige dingen als het actieverleden van sommigen onder hen of het rookverbod. De politie bekeurt voor rijden zonder licht en je mag niet met een neuspiercing in de horeca werken. Theezakjes in een café mag je niet met je handen aanraken. Wat is Nederland toch lekker burgerlijk.

Familie, tofu, kaas, kat, computer, kamer, studie, vrienden, muziek, Albert Heijn, tijdschriften, terrasjes: wat heb ik jullie gemist. Maar markten, taal, vreemdheid, vrijheid, empanadas, Miraflores, taxibusjes: waar zijn jullie gebleven? Twee werelden lijken onverenigbaar. Graag wilde ik dingen meenemen, overbrengen, volhouden. Maar de Hollandse haast heeft ook mij weer gegrepen. Ik gebruik mijn agenda weer, maak afspraken voor volgende week of de week daarna. Amper bekomen van de reis en de verandering ben ik alweer de volgende reis aan het plannen: in januari ga ik voor mijn masterstage drie maanden naar India.

Globalisering ten top, de wereld lijkt klein tegenwoordig. Maar van dichtbij is hij dit helemaal niet, ik heb tijd nodig om alles in me op te nemen, er over na te denken, het te relativeren en te vergelijken. De wereld mag dan kleiner worden, mijn hoofd krijgt het er niet gemakkelijker door. Kan ik al die indrukken nog wel verwerken? Misschien kan ik ze bewaren in mijn rugzak. Het Nederlandse leven heeft momenteel mijn volle aandacht nodig, en dat vind ik even prima.