Na ruim twee weken op Sint Maarten begin ik het eiland steeds meer te waarderen. Het is een beetje als een ui met vele schillen, of beter nog, als een lot van Robbie's Lottery. Je moet het bovenste laagje eraf krassen om te weten waar je mee te maken hebt, om te begrijpen hoe het leven hier is. Het Sint Maartense leven zit bedekt onder een laagje toerisme, een laagje juweliers, een laagje kolonialisme, een laagje oppervlakkige Amerikanen, een laagje hotels en resorts, een laagje vooroordeel en een laagje Frankrijk en Nederland. Al die laagjes moet je er voorzichtig af krassen, zonder je nagels te breken en zonder dat wat eronder ligt te beschadigen. Maar als het dan eenmaal lukt, ontdek je de prijs: een kijkje in het echte Sint Maartense leven. Een leven op een eiland, met mensen van allerlei nationaliteiten en religies. Het is mijn taak om al die laagjes te verwijderen en te ontdekken en daar ben ik dan ook hard maar voorzichtig mee bezig. Hard, omdat er veel laagjes zijn en ik niet eens zo heel lang hier ben. Hard, omdat ik mijn best moet doen veel mensen te leren kennen, van verschillende sociale groepen. En hard, omdat ik het onderzoek nooit kan stoppen, het gaat altijd door. ’s Avonds in bed maak ik plannen voor de volgende dag, bedenk ik nieuwe ingangen, analyseer ik wat ik die dag gedaan heb en spring ik weer uit bed om nog wat invallen op te schrijven. Hard dus, maar ook voorzichtig, omdat er ook om mij allerlei laagjes gevormd zijn. Ik ben een Nederlander, net als Hero Brinkman. Ik ben een toerist, net als die Amerikanen met zonnehoedjes. Ik ben blank, net als de kolonisten destijds (of volgens sommigen nu nog steeds). Ik ben een stagiair, net als al die andere feestende en onbeleefde jongeren. En ik ben een vrouw, en dat lijkt het hier toch net een beetje moeilijker te maken. De omgang tussen mannen en vrouwen is compleet anders dan in Nederland en ik voel me er vaak ongemakkelijk bij.
Wat een laagjes dus. Gelukkig heb ik tien nagels, dus ik kan er nog wel eens eentje breken tijdens het krassen van al deze lootjes. De afgelopen week heb ik weer veel nieuwe dingen gezien en geleerd. Zo heb ik Mireille, a.k.a. Mirakulous, ontmoet, een Rastafari die me enigszins wegwijs heeft gemaakt in de Rastafari community op het eiland. Ik heb interessante interviews gehad met ex-studenten en journalisten. Ik heb de Franse hoofdstad Marigot verkend, weer een compleet andere stad dan de Nederlandse hoofdstad Philipsburg. Ik heb genoten van de mooie stranden, het zijn er ongelooflijk veel. En ik heb de openingsceremonie van het tweede semester –tevens de cermoniele opening van het nieuwe gebouw- van de universiteit bijgewoond. Een bijeenkomst met als hoofdthema toch wel Obama. Het eiland lijkt in de ban van Obama, en projecteert dat op de eigen situatie en de ontwikkelingen naar een nieuw Sint Maarten, het land Sint Maarten. Begeleid door de Sint Maarten Song roepen de studenten dan ook gezamenlijk ‘Yes we can!’. Een mooi begin van het nieuwe semester, lijkt mij.
Dan nu ook wat foto's die het eiland mooi weergeven (vind ik)
De verschillende vlaggen van Sint Maarten.. met daarnaast de onvermijdelijke hijskraan.
Simpson Bay Beach tegen zonsondergang
De markt in Philipsburg
Mireille klimt in de boom om pommegranates te plukken
Een huisje in Marigot
Een huisje aan Simpson Bay
Een typische straat in St. Peters, de buurt waar ik woon
Mijn kamertje bij Paula
En de andere kant van mijn kamer
5 opmerkingen:
Lieve Jens,
doe als een goede kok,
knoei niet met de ingrediënten, werk accuraat en stug door,
geef een eigen draai aan het geheel
en het gerecht wordt verrukkelijk!
In de voorbereiding ( het schillen van de ui ) gaat veel maar ook belangrijk werk zitten; veel succes!
Liefs, Henriette.
He Jens,
Wat leuk om te lezen en wat leuk om die foto's te zien. Heb je een andere kamer? Volgens mij heb ik dat even gemist.
Leuke metafoor over die ui, erg leuk verhaal :) Ik wil trouwens ook wel een viering voor het begin van het tweede semester. Hier begint het gewoon weer met het volgende college. Heb je de artikelen al een beetje bekeken? Volgens mij wel wordt het wel een succes! Nu het geld nog..zoals altijd. xx
Wat een prachtige metafoor!!! Boeiend (zoals we ondertussen gewend en mee verwend zijn).Geeft duidelijk weer dat je er helemaal "in" zit. Niet gemakkelijk, maar je bezit de kunst (kracht) om er open voor te staan.
Veel liefs Jenny en ik beantwoord de mail gauw.
Veel groetjes en een lot van Robbie moet je zeker een keer proberen!!!(49-11-12-59-04-02-48-61???ha,ha,maak de juiste keuze!!)
lieve jensss wat leuk om fotootjes te kunnen bewonderen :)
volgende keer hopelijk iets meer over de rastafari's (als je je er meer in verdiept hebt natuurlijk)
veeeeel liefs en wederom succes!
Hallo Jenny,
Nou, wat heb je allemaal beleefd ?.
De nodige intervieuws leveren wel al een goede bijdrage voor de a.s. journalistiek.
Dat ligt jou echt.
Je bent ook zo enthousiast dat ik bijna denk dat je niet meer terug komt.
Maar hier is het ook zoooo leuk.
Niet zoveel nationaliteiten en culturen, maar toch.
Het is wel erg hard werken daar voor een student hè? ( hi, hi ).
Het heeft beslist resultaat voor je studie.
Duidelijk is, dat je het allemaal graag doet, ook al heb je af en toe een tegenvaller.
Oma, opa en ik vinden het ontzettend interessant om te lezen.
Binnenkort komt "Amstenrade "en dan kun je hen een leuk uitje bezorgen. Jij weet nl. al één en ander van Sint Maarten.
We wensen je nog veel succes om het gewenste resultaat te bereiken.
Tevens een prettige vakantie vanaf 22 maart met Vincent in de Dominicaanse Republiek.
Groetjes,
Oma en opa,
miriam en Kimba.
Een reactie posten