Obama Day

Jawel, ook hier was het gisteren Obama Day. En dat betekent feest, tv, T-shirts, huilende mensen en gratis smsjes. De Verenigde Staten zijn hier dichtbij. Maar naast dat wordt hier natuurlijk ook gewerkt, en na anderhalve week begint een en ander al aardig op gang te komen.

Ik begin langzaam te beseffen dat ik hier toch echt op een eilandje zit. Je komt vaak dezelfde mensen tegen, en hoewel ik lang nog niet alles gezien heb, heb ik toch al een goed idee van hoe het eiland in elkaar zit. Ik beweeg mij zelf vooral op de Nederlandse kant, waar vrij weinig Nederlands wordt gesproken maar wel veel Engels en Spaans. De hoofdstad Philipsburg ligt tussen de oceaan en een meer dat vroeger een plek was waar zout gewonnen werd. Sint Maartens enige exportproduct, zover ik weet, en ook dat is niet meer. Het hele eiland leeft eigenlijk van toerisme, en dat is best gevaarlijk gezien de huidige economische crisis. Veel mensen geven aan hier al behoorlijk veel van te merken, de bars en restaurants blijven leeg - en dat terwijl het hoogseizoen is. Het eiland zelf is volledig tax-free, wat enerzijds natuurlijk aantrekkelijk is (alles moet geimporteerd worden en dat kan dus zonder invoerrechten) maar anderzijds niet zo goed voor het eiland zelf. Tenminste, als ik het goed begrepen heb. Er zijn bijvoorbeeld niet echt potjes voor onderhoud, met als gevolg dat de wegen ontzettend slecht zijn.

Momenteel zijn er ook veel problemen met illegale inwoners. Enerzijds heeft het eiland die mensen nodig, ze hebben namelijk niet genoeg arbeidskrachten, maar anderzijds zorgen ze regelmatig voor problemen omdat ze geen goede woonruimte hebben, hun kinderen niet naar goede scholen kunnen en zich ook op andere manieren in het illegale circuit bewegen. De overheid is nu dus druk aan het zoeken naar een oplossing, en in de tussentijd worden er -als ik de verhalen moet geloven- flink wat mensen opgepakt die niet de juiste papieren hebben. Dit doen ze omdat de centrale overheid van de Antillen dit wil en er vanuit Curacao een lading agenten is gestuurd die hier in een korte tijd zoveel mogelijk illegalen eruit moeten werken. De relatie met Curacao lijkt sowieso niet de beste, en dat zal ook de belangrijkste reden zijn dat Sint Maarten een autonoom land binnen het Koninkrijk wil worden. Toch twijfelen mensen ook weer aan de capaciteiten van Sint Maarten; het blijft ten slotte een klein eiland.

Tegenstrijdigheden genoeg dus. En ik denk dat dat wel typerend is voor Sint Maarten. Mooi en lelijk, arm en rijk, Caribisch en Nederlands en Frans, zwart en blank, duur en goedkoop, klein maar toch ook groots. Er zijn bergen, mangrove, koraal, prachtige stranden, dorpjes, bomen, steile wegen. Overal caravans langs de weg waar je kunt eten, Robbie's Lotery op elke straathoek. Kleine cafeetjes en grote clubs, casino's, dure restaurants en grote strandtenten. Afgelopen weekend hebben Randy en ik met twee andere Nederlanders een auto gehuurd om het eiland te verkennen. Overdag lopen tussen de hagedissen en de cactussen, 's avonds dansen in de Soggy Dollar Bar. Wel ja.

Ondanks dat het zo klein is -of misschien wel dankzij- dus genoeg te beleven. Het eilandleven is bijzonder, heel anders dan het vasteland. Gisteren zijn Randy en ik zelfs al geinterviewd voor de lokale tv! Maar toch wonen er ook weer heel veel mensen, zijn er zelfs twee landen op dit kleine stukje aarde, en staat er constant file in de stad. Die tegenstrijdigheden maken het juist heel erg leuk om hier onderzoek te doen, en ik denk dat ik dan ook nog vaak verbaasd zal zijn over wat ik tegen kom.