Adios amor, Adios

Na bijna drie maanden was het dan toch tijd om afscheid te nemen van Bolivia. Hoewel ik wel veel zin had om verder te reizen en nieuwe dingen te zien en te beleven, vond ik het toch ook een beetje jammer om mijn stekje te verlaten. Zodra je voet buiten Bolivia zet, ben je er geen deel meer van. De omringende landen doet de politieke situatie weinig, al net over de grens merk je niets meer van onrusten of ontwikkelingen.

En dat terwijl het behoorlijk borrelt in Bolivia; de komende weken gaan er meerdere referenda plaatsvinden, allemaal omtrent eventuele autonomie van verschillende departementen. Alleen al het feit dat dit slechts in -ik geloof- vijf van de negen departementen plaatsvindt, laat al zien hoe verdeeld het land is. Men spreekt van de ´media luna´, de halve maan, waaronder de Noord-Oostelijke departementen vallen (vooral Santa Cruz, Chiquisaca, Beni); het rijkere deel van Bolivia. Zij zijn niet zo blij met Evo en zijn groeiende macht, in tegenstelling tot een groot deel van de mensen in het andere deel van deze ´maan´. Vooral in de plattelandsdorpen is Evo nog steeds erg populair. Dit veroorzaakt nieuwe problemen; de kloof tussen stad en platteland groeit en daarmee ook de onderlinge discriminatie. In Sucre, mijn eigen, rustige, mooie, idyllische Sucre, leidde een bezoek van Morales -met de bijbehorende aanhangers van het platteland- tot hevige rellen, waarbij de stedelingen de campesinos hebben vernederd en mishandeld. Deze onderlinge verdeeldheid en polarisatie is een groot probleem; er is discriminatie tussen stad en platteland, tussen de verschillende departementen, tussen indigeno en Spaanse afstammelingen en tussen de twee helften van de media luna. Omdat Bolivia toch wel een beetje ´mijn´ land is geworden nu, is het jammer om weg te zijn en al deze ontwikkelingen, die toch best spannend zijn, niet meer mee te krijgen.

Maar naast ´het land´ en ´de ontwikkelingen´ moest ik natuurlijk ook mijn eigen leven, met alle mensen die daarbij horen en die mijn tijd in La Paz hebben gemaakt tot wat hij geweest is, achterlaten. De laatste week La Paz was vooral afscheid nemen, van de verschillende projecten, de kinderen en de mensen waar ik mee gewerkt heb, Erica en Erica, de andere vrijwilligers, mijn La Paz-maatjes Saskia en Daya en natuurlijk van mijn tijdelijke familie Olga, Lilly, Gaby en Christian. Vooral door hen heb ik het in La Paz erg naar mijn zin gehad en heb ik kunnen doen wat ik heb gedaan. De tijd is omgevlogen, en vooral voor de projecten waar ik gewerkt heb, was twee maanden eigenlijk veel te kort. Ik hoop dan ook dat ik straks, als ik weer in Nederland ben, iets voor de projecten kan blijven betekenen; door armbandjes te verkopen (verheug je er maar op) en door contact te houden met de vrouwen uit de gevangenis en de beide Erica´s van Corazon Inquieto.

Na een geslaagd afscheidsfeestje samen met Saskia (en Gruppo Cinco - wie kent ze? Ik importeer) en het achterlaten van de helft van mijn bagage -hoe kan die zo gegroeid zijn?- zijn Vince en ik dan toch vertrokken, en wel naar Uyuni. Uyuni ligt in het zuiden van Bolivia, veel te hoog, veel te koud, maar wel erg strategisch voor mooie tochten door de omgeving. Vlakbij Uyuni ligt namelijk het grootste zoutmeer van de wereld (zegt men), en daarbij is de hele omgeving behoorlijk absurd, met woestijn, inmense keien, koraalvlakten en ga zo maar door. Met een jeep hebben we drie dagen een tocht gemaakt door al deze vreemde gebieden, en dat was echt heel mooi. De eerste dag dus de zoutvlakte bezocht, een ontzettend vreemde plek, met zover je kunt kijken alleen maar zout, zout, zout. Deze omgeving is ooit, lang, lang geleden, een zee geweest, en het lijkt ook werkelijk alsof je op de bodem van de zee bent. Na de zoutvlakten hebben we nog veel absurde landschappen gezien, allemaal mede gevormd door deze zee en natuurlijk de wind en het zand. Ik zal snel nog proberen foto´s te uploaden, want dat is zeker wel de moeite waard. De nachten rondom Uyuni waren vooral erg koud; de eerste nacht hebben we geslapen in een zogenaamd zouthotel, gebouwd van blokken zout. Erg apart. De tweede nacht was minder bijzonder en meer koud, zeker tien graden onder nul - al leken het er wel dertig. De derde dag zijn we door onze jeep afgezet bij de grens met Chili, en vanuit daar zijn we doorgereisd naar een dorpje genaamd San Pedro de Atacama.

Aangezien Vince de laatste Uyuni-toer-dag behoorlijk ziek was geworden, en ik ook al een hele tijd met gezondheidsklachten rondliep, konden we niet veel meer dan uitrusten in San Pedro. Dat kwam goed uit, want er zijn vrij weinig alternatieven. Het dorp zelf bestaat uit ongeveer vier straten, met daarin wel veel cafeetjes en restaurantjes en tourist agencies; het grootste deel van de bevolking van San Pedro bestaat dan ook uit toeristen volgens mij. Wij hebben ons ongeveer vier dagen vermaakt met het zonnetje van overdag, onze boeken (inmiddels allemaal uit) en de dokter, die ons aanraadde alleen nog maar rijst met kip te eten tot we ons beter voelden.

En nu, een aantal dagen later, zijn we allebei weer fit en wel en bevinden we ons in Iquique, een kuststadje. Hier hebben we al onze nodige inkopen weer kunnen doen (nieuwe lenzen wegens slijtage, zwart-witfotorolletjes, etc.) en zojuist in een willekeurige kroeg het Nederlands Elftal kunnen zien winnen. Het leven in Chili is anders, luxe, enigszins een verademing na La Paz, maar ook zo´n acht keer zo duur als Bolivia. En aangezien wij daar niet van houden, gaan we snel weer noordwaarts richting goedkopere oorden, en ook warmere, noordelijke oorden, zoals Noord Peru en Ecuador. Na alle hoogte en koude ben ik wel toe aan een beetje meer zon :) Maar voordat we daarvan gaan genieten, gaan we eerst nog naar Cuzco - hoewel we nog niet echt uitkijken naar wederom hoogte en kou, kunnen we deze plek niet echt aan onze neus voorbij laten gaan.

Vince en ik zijn er in ieder geval weer klaar voor, nieuwe avonturen staan op het programma, en ik zal jullie op de hoogte houden. Bedankt voor alle berichtjes uit Nederland, altijd leuk om te horen hoe het er daar aan toe gaat.. Oh ja, trouwens.. wie gaat er allemaal naar Lowlands?? Onze kaartjes zijn al binnen..!

Liefs!