Semana turistica; Mummies, condors en ezeltjes.

Na een heerlijk weekje vakantie in het zuiden van Peru zijn we -inderdaad, Vince én ik- weer terug in La Paz. De laatste weekjes zijn aangebroken en de afscheidsfeestjes beginnen al te komen; net zoals de reiskriebels. Deze laatste zijn zeker ook wel weer aangewakkerd door de afgelopen week. We hebben heerlijk de toerist uitgehangen, genoten van het weer, gewandeld, gezien, bekeken en uitgerust. En natuurlijk bijgekletst.

Na een behoorlijk lange busreis -zo´n 22 uur zonder te stoppen- kwam ik vrijdagochtend dan aan in Nazca, een plaatsje aan de zuidkust van Peru, bekend om zijn mysterieuze Nazca-lijnen. Vince was daar al een dagje, dus ik werd eindelijk weer eens opgehaald van de bus :) Zo leuk om elkaar weer te zien! Ook wel vreemd natuurlijk, zo in een andere omgeving, waar je opeens allebei Spaans spreekt. En waar begin je met vertellen? Ben benieuwd hoe dat straks gaat als we weer in Nederland zijn.. zoveel te zeggen!

Maar goed, Nazca dus. Bekend van de Nazca-lijnen, onverklaarbare figuren en patronen in een vlakte, die alleen te zien zijn vanuit de lucht en waarvan niemand weet hoe en waarom ze daar ooit gemaakt zijn. De meest voor de hand liggende verklaring zijn natuurlijk aliens, maar het kan ook zijn dat ze gemaakt zijn om te communiceren met de goden, of dat het een astrologische kalender is. Dit mysterie konden we in ieder geval niet aan onze neus voorbij laten gaan, dus we zijn met vliegtuig en fototoestel deze figuren eens wat beter gaan bekijken. Het is inderdaad heel bijzonder, soms zelfs een beetje ongeloofwaardig -vooral als je een afbeelding van een E.T. in een rots ziet- maar het schijnt werkelijk origineel te zijn. Naast de lijnen was het vliegtuigje (type: 6 personen) zelf ook een belevenis; een half uur was dan ook echt meer dan genoeg voor mijn lichaam. ´s Middags nog een begraafplaats uit de Nazca tijd (de Nazca is een pre-Inca beschaving) bezocht, met allerlei bedreadlockte mummies, die wel verdacht veel op enkele hedendaagse rastahoofden leken. Leuk!

Na Nazca zijn we verder gereisd naar kustplaatsje Chala, waar ik nog even wilde genieten van de zon, maar die liet ons helaas een beetje in de steek. Wel hebben we daar nog een mooie wandeling gemaakt, van de Puerta del Inca, een Incahaventje met allerlei ruines, terug naar het dorpje via de bergen. Onderweg kwamen we vreemde dingen tegen; we botsten op een mijn, daarna op hoge stapels witte schelpen, kadavers van varkens en daarna -serieus!- op mummiegraven. Weliswaar leeggeroofd, maar het stof waarmee de lichamen ingepakt worden en het grootste deel van de botten lag er nog. Het voelde toch wel een beetje alsof we een belangrijke ontdekking deden, hoewel er waarschijnlijk duizenden van die graven zijn.

Vanuit Chala hebben we de bus genomen naar Arequipa, waar ik vooral heel erg blij werd gemaakt met de vele eetgelegenheden. De eerdere dagen in Nazca en vooral in Chala moest ik het namelijk doen met aardappels en rijst. En aardappels en rijst. De andere -enige- mogelijkheid leek Calda de Gallina, kippensoep. Bah. Maar Arequipa, wat een mooie stad! Het deed me een beetje denken aan Sucre; levendig maar rustig, schoon, sfeervol, veel mooie gebouwen, veel jongeren. Groot verschil met La Paz wederom, maar ideaal voor een paar daagjes vakantie. Ook het weer was erg goed, dus we hebben daar lekker rustig aan gedaan.

Vanuit Arequipa kun je de Cañon del Colca bereiken, een behoorlijk diepe canyon waar je mooie wandelingen kunt maken. Vanuit de stad dus de bus naar Chivay genomen, een dorpje aan het begin van de Cañon. We kwamen ´s avonds aan, en waren nog net op tijd om de natuurlijke heetwaterbaden te bezoeken. De volgende ochtend vroeg vertrokken richting het volgende dorp, Cabanaconde. Onderweg zijn we uitgestapt bij het zogenaamde Cruz del Condor, een plek waar elke ochtend en namiddag vele condors te zien zijn. Zo bijzonder! Die vogels zijn echt enorm, en ze vlogen echt ontzettend dichtbij over. Heel mooi om te zien. Vanuit het Cruz zijn we verder gewandeld naar Cabanaconde, waar we konden lunchen en informatie konden inwinnen. En vanuit daar dan de Cañon in. In ongeveer drie uur daal je zo´n 1000 meter af - goed voor de beentjes. En wat een aparte omgeving! Onderin de Cañon konden we eten en slapen in een soort lodge, genaamd Paraiso (we konden kiezen tussen deze, Oasis en Eden.. zegt het genoeg?). Zeker de wandeling waard! De volgende ochtend moesten we dan eigenlijk weer omhoog, maar dat was toch een beetje teveel gevraagd voor mij - spierpijn, hitte en 1000 meter klimmen.. Gelukkig konden wij gebruik maken van de lokale bus: de mula, muilezel. Dat ging een stuk gemakkelijker en sneller, hoewel het toch ook wel spannend is op zo´n beestje over kleine, steile richeltjes.. Toch had ik meer vertrouwen in de voeten van de ezeltjes dan in die van mijzelf, en we waren mooi op tijd om de bus naar Arequipa te halen.

De laatste avond en dag nog doorgebracht in Arequipa en vrijdagavond dan weer op weg richting La Paz. Het was weer een lange reis, omdat we bedacht hadden het low budget te doen door een aantal keer over te stappen, maar zaterdag rond een uur of vier ´s middags bereikten we dan weer ´mijn´ stad.. Het voelde toch ook wel echt een beetje als thuiskomen.

We werden ook uitgebreid verwelkomd door de hele stad, want zaterdag was namelijk Gran Poder, een van de belangrijkste feesten van het jaar in La Paz. Het is een religieus feest, maar daar lijkt het niet op. Van 7 uur ´s ochtends tot ongeveer één uur ´s nachts wordt er gedanst op straat, door ontelbare groepen met de mooiste (en ook minder mooie) kostuums. En natuurlijk wordt er gegeten en gedronken, vooral dat laatste. De hele stad was een grote chaos, alle grote straten waren afgesloten -wat het moeilijk maakte om ons huis te bereiken- en overal mensen, mensen, mensen. Wel heel mooi om te zien. We hebben zaterdag dus nog een feestje gevierd en zondag lekker uitgerust en de markt in El Alto bezocht.

Vanaf gisteren is het ´normale´ leven weer even begonnen. Maar ook daarbij horen natuurlijk heel veel leuke dingen, en ik geniet ook nog zeker van mijn laatste weekjes La Paz. Vince en ik wonen nu allebei bij Olga, en dat is wel heel gezellig. Het zal vreemd zijn om straks weer weg te gaan, maar ik heb ook wel veel zin in onze verdere reis, die we in de tussentijd proberen te plannen. Er zijn zoveel mogelijkheden. We zullen zien!