Weer een stap verder..

En jawel, mijn eerste bericht uit La Paz. De eerste schok te boven heb ik even tijd -en energie- om weer wat te vertellen. Ik zal beginnen met mijn laatste dagen Sucre; die waren namelijk even hels als mijn eerste dagen daar.. Wat een avontuur.

De laatste week lessen ging erg goed, leuke leraar en de tijd vloog. ´s Avonds goed vertoeven in de vele cafeetjes en restaurantjes van Sucre, hier en daar een demonstratie, zelfs nog een partijtje volleybal gespeeld en natuurlijk nog genoten van het mooie weer. En zaterdag was het dan zover: eindelijk het weekend van de langverwachte hike. ´s Ochtends vroeg verzamelen, vijf chicas holandesas en een chica uit Zwitserland, aangevuld met mannelijk deel James en Benjamin. Onze gids Luiz was er klaar voor, en ondanks wat gedoe omdat de bussen weer eens zouden staken, begon ons avontuur opgewekt met een tochtje naar het lokale busstation. Dat alleen al was een beleving. Vanuit dit busstation, waar wij nog nooit geweest waren, vertrekken alle bussen naar el campo, het platteland. Echt gewend aan gringos zijn ze daar niet, dus wij waren een mooie bezienswaardigheid en werden ongegeneerd aangestaard en uitgelachen. Maar goed, ook wij keken onze ogen uit, dus dat is alleen maar eerlijk. Na een tijd -alles schijnt hier op de een of andere manier lang te moeten duren- vertrokken we dan bergopwaards, totdat we niet meer verder konden omdat de weg min of meer verdwenen was. Stukje klimmen door de modder dus..

Onze tocht begon met een stuk Incatrail, voornamelijk bergaf. De omgeving was werkelijk prachtig, vanaf een hoogte van zo´n 3500 meter heb je een mooi uitzicht! Na deze Incatrail ging onze tocht verder, vaak vooral gekenmerkt door de afwezigheid van een ´trail´, maar wel ontzettend mooi. We liepen door landschappen met vreemde kleuren en patronen, riviertjes, kleine dorpjes, en bergen, bergen, bergen. Eindpunt van onze eerste dag was het dorpje Maragua, gelegen in een krater waarvan niemand precies weet hoe hij ontstaan is (waarschijnlijk dus de duim van God..). Heel bijzonder natuurlijk, zo´n krater, maar ook logisch dat je moet klimmen om erín te komen. Gelukkig had Luiz een flinke portie cocabladeren voor ons meegenomen en konden we vol goede moed aan deze berg beginnen. Het was een lange dag, erg vermoeiend, maar zeker de moeite waard. Tegen het vallen van de avond bereikten we Maragua, waar een paar schone bedden op ons wachtten. De eigenaars bereidden ons avondeten en bij het haardvuur kregen we als toetje nog een echte Te con Te - Thee met de beruchte 96%-alcohol.

De volgende ochtend, na ontbijt met thee en chocoladekoekjes (de mensen uit maragua ontbijten zelf niet..), moesten we aan onze tweede dag beginnen. Helaas was er bij mij iets misgegaan en had de ´Boliviaanse ziekte´ mij die nacht te pakken gekregen.. Geen pretje dus om nog een hele dag te moeten lopen en klimmen. Elk heuveltje werd zo een hele Cordillera Real. Gelukkig had ik een team van zusters om mij heen en was gids Luiz zo aardig om mijn tas te dragen, maar het waren een paar zware uurtjes. Eenmaal aangekomen in Quila Quila, het dorpje waar we zouden lunchen, was ik er behoorlijk klaar mee en besloten we om vanuit daar vervoer naar Sucre terug te regelen. Dit kwam neer op een ritje in de zogenaamde Local Stinky Truck, die deze naam werkelijk alle eer aan doet. Met zo´n veertig Bolivianen plus bagage (dat is op de een of andere manier altijd heel veel) werden we achterin geladen en kon ons hobbelavontuur beginnen. Niet goed voor de toestand van mijn maag, maar nog minder was het dat we onderweg een gestrande bus tegenkwamen. Die moest natuurlijk geholpen worden. Men bedacht dat het daarvoor handig was om de motor van de bus eruit te halen en te toveren met plastic flessen - geen idee of iemand wist waar ze mee bezig waren. Dit trucje duurde in ieder geval ruim twee uur, wat voor ons inhield dat we twee uur in de volle zon moesten wachten. Wat een dag. Rond 18.00 uur dan eindelijk terug in Sucre en terug in bed.

Maandag vertrok mijn bus naar La Paz, en hoewel ik nog niet helemaal fit was ben ik toch maar gegaan; dinsdag en woensdag zouden namelijk weer eens stakingen zijn. De busreis ging prima, behalve dat we halverwege ergens een dronken man aanreden die vervolgens luid kreunend in de bus gestopt werd en een uur later, eveneens luid kreunend, bij het ziekenhuis gedumpt werd. Wat is dat toch met Bolivianen en vervoer?

Dat vroeg ik me ook af toen ik in La Paz aankwam. Wat een chaos! Het verkeer bestaat voor het grootste deel uit minibusjes (herbeleving van Zuid Afrika..), microbussen en taxi´s. En niemand houdt zich op aan de bordjes waarop staat ´Verboden claxon te gebruiken´.. Hilarisch. La Paz is gelegen in een soort grote kuil, met rondom overal bergen. En hoge bergen: besneeuwde toppen alom. Heel mooi! Een stuk hoger dan La Paz ligt El Alto. Dit was eerst een buitenwijk, maar is in principe uitgegroeid tot een volledige stad. In El Alto woont vooral de armere bevolking, mede natuurlijk door de minder gunstige klimatologische omstandigheden. Het contrast met Sucre is groot, alles is hier meer, groter, drukker, onbegrijpelijker en meer ´Boliviaans´. Bovendien heeft men hier wat meer sympathie voor Evo. Maar de stad is intrigerend; er zijn vele pleinen en markten, straten waar je alles kunt kopen voor als je gaat trouwen, kinderen krijgt of een offer wil brengen, er is een tovenaarsstraat waar je lamafoetussen kunt kopen, en ook hier is -leuk weetje- géén Mc Donalds.

Ik werd opgehaald door twee mensen van Connectie Bolivia, de organisatie waar ik voor ga werken, en direct naar mijn gastgezin gebracht. Mijn gastfamilie is echt heel erg leuk, ik heb echt geluk. Ik woon nu bij moeder Olga, naaister en tarotkaartenlegster, en haar drie kinderen Christian (22), Gabriella (18) en Lily (9). Verder woont er nog een andere vrijwilligster, Mathilde, die al zes maanden hier is. Ik weet zeker dat mijn tijd bij Olga heel leuk gaat worden. Gisteren al wat andere vrijwilligers ontmoet en vanochtend het eerste project bezocht met mijn begeleidster Marlous. Deze eerste week is nog vooral een inleidende week en dat is maar goed ook, want zo kan ik de stad een beetje onder de knie krijgen en, belangrijker, wennen aan de hoogte. Het is een vreemde ervaring om na elke 100 meter te moeten uitrusten, en ik ben vaak misselijk of heb hoofdpijn. Maar het schijnt erbij te horen.. Het plan is in ieder geval dat ik twee ochtenden in de week bij een opvangtehuis voor kinderen van marktkoopmensen ga werken, Corazon Inquieto. Waarschijnlijk ook nog twee middagen daar, maar dan met de oudere kinderen. Daarbij kan ik Engelse les gaan geven in een gevangenis, wat me ook erg leuk lijkt. En een derde project volgt nog; misschien wordt het een soort praatgroep met jonge moeders, misschien een crisisopvang voor kinderen of misschien een andere gevangenis met vrouwen met kinderen. Het is allemaal nog een beetje onduidelijk, maar we zullen zien.

Ik ben intussen foto´s aan het uploaden, maar het duurt zoals gewoonlijk weer een eeuwigheid. De komende twee maanden zal ik in ieder geval hier in La Paz te vinden zijn, en wel op het volgende adres:

Calle Cuba 1676
Miraflores
La Paz - Bolivia

Tel.: 2240388 (dit is zonder landnummer)

Ik heb ook een mobiel nummer, maar via mobiel communiceren met Europa lijkt onmogelijk. Ik schijn wel smsjes te kunnen ontvangen en af en toe, op onbepaalde tijden, te kunnen versturen. Dus wie een poging wil wagen:
79305711 (en ook dit is zonder landnummer neem ik aan)

Tot slot nog een uitspraak, ik ben vergeten van wie, die echt alles omvat wat ik tot nu toe van Bolivia heb gezien:

´Bolivia: het land waar het onmogelijke mogelijk is, en het mogelijke onmogelijk.´