Dag lente, Hallo Wereld

Het laatste tentamen is binnen en de weergoden zijn mij goed gezind: mijn vrije tijd verdoe ik in een heerlijk zonnetje. De eerste lentedagen! Het is van dat weer waar je wel blij van moet worden, waar je de hele dag van kunt genieten en waarvan je elk zonnestraaltje wil opnemen. Dat doe ik dan ook. Maar opeens besef ik me dat ik dit ook wel heel erg ga missen. Ik ga de lente achterlaten, de mooiste tijd in Nederland. Buiten, fietsen, terrasjes, grote schoonmaak. Te vroeg al naar het strand, vuurtjes maken terwijl het eigenlijk nog te koud is. Zonder jas naar de markt. Picknicken. Wandelen. Wakker worden van de zon en achter het raam ontbijten. Niet dus, want ik ga weg. Verdorie. Ik ga al dit moois inruilen voor iets...anders. Iets vreemds. Iets ver wegs. Iets hoogs, met bergen. Met mensen die ik niet ken en waarvan ik hoop dat ze ook maar een heel klein beetje op mijn aanwezigheid zitten te wachten. Ik ruil al dat moois in voor iets alleens. Nog nooit zo ver, nog nooit zo lang, nog nooit zo alleen. En dat allemaal tegelijk. Geen groepje om me aan op te trekken, geen onderzoek om me op te storten. Alleen ik, alleen. Weg zekerheid, weg veiligheid, weg familie, vriendje, vriendinnetjes.. Hallo wereld.

Maar ook: Hallo nieuwe ervaringen, hallo mooie landen, hallo kennis, hallo ander. Hallo zelf, hallo eenzaamheid, hallo moeilijkheden die er zijn om overwonnen te worden. Hallo overwinning. Hallo Bolivia, Hallo Bolivianen. Inderdaad, Hallo Wereld.