Heineken en beroemdheid

De Heineken Regatta is begonnen, en dat betekent nog meer boten dan er al waren, veel muziek (oa The Wailers!), feest, Heineken, toeristen, bands uit alle hoeken van de Caribbean en tja, gezelligheid dus. De Regatta is de grootste zeilrace van de Caribbean en, naast het carnaval in april, toch wel dé happening op Sint Maarten. Erg leuk dus dat ik daar bij kan zijn. Honderden zeilboten hebben zich de afgelopen week verzameld in de vele havens van het eiland, om drie dagen lang te racen, feesten en drinken. Het aantal Nederlanders is opvallend gestegen, waarbij het accent toch wel ligt op rondbuikige, polo-dragende, brallende groepjes mannen die het duidelijk naar hun zin hebben en zich uitleven op de reggae en salsa en er af en toe een polonaise in gooien. Fascinerend.

Via een respondent heb ik een plekje weten te bemachtigen achter een Heineken-barretje, om zo nog wat bij te verdienen – dat kwam goed uit, omdat ik afgelopen maandag ontslag heb genomen bij het Ministerie van Onderwijs. Het werk daar kostte me teveel tijd en had te weinig te maken met mijn eigen onderzoek om er mee door te gaan, helaas. En omdat de tijd toch wel begint te dringen en ik nog heel wat werk heb liggen, leek het me beter me op mijn eigen onderzoek te focussen. Na de Regatta natuurlijk weer, want deze dagen zal er niet meer veel komen van interviewen en uitwerken (*gaap*).

Allemaal hartstikke leuk dus, die Regatta, en goed voor het eiland dat er weer zoveel mensen zijn. Of beter gezegd: goed voor de economie van het eiland, maar niet voor het eiland zelf. Ik ben niet de enige die opmerkt dat dit kleine stukje paradijs toch wel behoorlijk vol begint te raken – met hotels, mensen, casino’s en vooral auto’s. De paar wegen die er zijn staan zo goed als constant vol, en een ritje van 10 minuten kost je zo al snel een uur. En dan de natuur: Sint Maarten heeft zo’n mooie natuur, groene bergen, mangrove, zelfs weilanden, maar alles moet langzamerhand wijken voor de hotels. Van duurzaam ondernemen of bouwen hebben ze hier nog niet echt gehoord, en sowieso lijkt de overheid zich niet echt bezig te houden met de toekomst. Toekomst, kun je daar geld mee verdienen?

Een typisch voorbeeld van het gebrek aan bewustzijn rondom milieu, duurzaamheid en cultureel erfgoed (want ook daar heeft men hier geen kaas van gegeten), is het zoutpond. Midden in Philipsburg ligt een groot meer, dat vroeger bomvol zat met zout – wat ook Sint Maartens belangrijkste exportproduct was. Het eiland heeft dus een geschiedenis van saltpickers en de enkele artiesten die zich wel met Sint Maartens culturele en historische waarde bezighouden maken daar ook veelvuldig gebruik van (zoek bijvoorbeeld eens op Lasana M. Sekou – The Salt Reaper). Maar de regering lijkt er weinig om te geven, want het o zo mooie symbolische saltpond wordt nu gesierd door een grote vuilnisbelt in het midden, waardoor het niet alleen lelijk wordt om naar te kijken, maar ook verschrikkelijk vervuild. Had het zoutmeer ooit een helende werking (een uurtje in het zout zitten geneest al je kwaaltjes), tegenwoordig kun je er maar beter zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Op sommige dagen stikt het rond het meer van de midgi’s, vervelende zwarte vliegjes. Om deze plaag tegen te gaan, haalt Sint Maarten –je gelooft het niet- zout uit Bonaire om over de vliegeneitjes te strooien. En toen was het eind zoek…

Een voorbeeld van een van de vele verbazingen waar ik elke dag weer in terecht kom. Een respondente verwoordde het mooi, toen ze Nederland en Sint Maarten met elkaar vergeleek: “In Nederland weet je meestal waar je aan toe bent, maar op Sint Maarten ga ik door veel meer emoties op één dag.” Het ene moment voer je een gezellig gesprek met de taxichauffeur, het volgende moment word je afgesnauwd door de caissière. Het ene moment loop je fluitend door het zonnetje, het andere moment valt er een enorme regenbui op je hoofd. Het ene moment denk je vriendelijk te zijn tegen je Jamaicaanse buurjongen, het andere moment erger je je dood aan hem omdat hij elke ochtend en avond belt en zich dan ‘your Jamaican boyfriend’ noemt. De mooiste personificatie van deze schizofrene kant van Sint Maarten is dan natuurlijk mijn huisbazin Paula, die je de ene ochtend omhelzend goedemorgen wenst, en de ochtend daarna schreeuwend voor je raam staat omdat je je post niet uit de brievenbus haalt. Ach ja. Een beetje afwisseling houd je scherp, zullen we maar zeggen.

Ook in mijn onderzoek komt weer wat meer afwisseling. De afgelopen weken heb ik vooral geïnterviewd, wat erg vermoeiend kan zijn. Na drie interviews op een dag is het gewoon best lastig om nog geïnteresseerd te blijven, en scherp, en goed door te vragen. Gelukkig heb ik het grootste deel van de diepte-interviews gehad. De komende twee weken staan nu nog een aantal gesprekken met kunstenaars gepland, een enquête op een middelbare school, een discussiegroep met studenten Caribbean Studies, een aantal kerkbezoeken (je kunt er toch niet omheen hier) en een laatste poging tot het bijwonen van een Rastafari Tabernacle. Donderdag heb ik een Masterclass schilderen gevolgd (nou ja, ik heb gekeken hoe iemand anders schildert) bij Roland Richardson, Sint Maartens eerste native-born schilder. Erg leuk. Vrijdag stond ik in the middle of nowhere ergens tussen het Nederlandse en Franse deel, waar ik een Sint Maartense muzikant zou interviewen – helaas was hij mijn afspraak vergeten en was hij niet thuis, maar mooi was het er wel. Gisteren stond ik in de krant, en niet zo’n beetje ook – woensdag werd ik geïnterviewd en ik verwachtte een klein blokje ergens in een hoekje, maar het bleek dus om een anderhalve pagina-artikel met twee enorme foto’s te gaan. Dus gisterenavond ben ik voor het eerst in mijn leven herkend op straat!!!!! Een bijzondere ervaring. Gelukkig was de betreffende persoon erg enthousiast over het artikel en was hij zelfs trots op me, dus dat was een opluchting. En vanochtend kreeg ik mijn eerste fanmail al.. Zo is er elke dag weer iets bijzonders, zelfs op zo’n klein plekje als Sint Maarten – een speldenprik in de oceaan, maar toch zo vol met leven.