Koude voeten II

Ik ga op de bank zitten met een kop thee en een dekentje om het journaal te kijken. Nieuws over Karst T., nieuws over Pakistan en Obama, nieuws (nou ja, nieuws is het niet echt) over de economische crisis. Eigenlijk moest ik werken vanavond – sinds kort werk ik namelijk in een restaurant hier in de stad. Ik mocht naar huis omdat het weer zo slecht is, het terras gesloten, de mensen thuisblijven, op de bank met een dekentje en een kop thee. Dan krijg ik een mailtje. Een bericht uit Sint Maarten. Sweet Sint Ma’ten Land… zo ver weg alweer.

Ik kruip met mijn dekentje (de verwarming is kapot en tegelijkertijd onmisbaar – een probleem dus) voor mijn laptop en lees over mijn eiland daar ver weg, over carnaval en de zee, over alles wat nog geen maand geleden ook voor mij dagelijkse kost was, en ik nu alweer bijna vergeten ben. Ik ben nog elke dag met de ‘Sint Maarten people’ bezig, maar dan op een andere manier, op een analytische manier, of op een poging-tot-analytische manier. Ik beschrijf de mensen die ik gesproken heb, waar ik mee gedanst heb, mee gelachen heb en mee gewerkt heb. Opeens ben ik een buitenstaander, letterlijk en figuurlijk.

Ik mis Sint Maarten. Ik mis vooral de zon, maar ook het eilandleven. Eilandleven in de breedste zin van het woord; opstaan en om je heen de zee zien, de buschauffeurs die je herkennen en thuis afzetten, de tijd die net iets minder snel lijkt te gaan en de krullen in mijn haar. Ik mis de slippers – zelfs in huis kan ik ze hier niet aan. Weer die koude voeten. Ik mis de hagedisjes in de keuken en de hanen in de tuin. Of nou ja, misschien gaat dat te ver. Nee, ik mis de hanen in de tuin niet. En ook niet de rat in de keuken, en de files en de dure groenten en de cruiseboten en het machismo.

Ik ben blij om weer thuis te zijn, bij mijn vriendjes en vriendinnetjes, bij mijn kat en mijn groentepakket, bij de bakker tegenover en de cafeetjes waar je ‘gewoon wat kunt drinken’. Maar toch hoop ik het eilandgevoel een beetje vast te kunnen houden, hier in Nederland. Ik hoop dat ik een stukje Sint Maarten in mij heb opgenomen, net zoals zoveel mensen op Sint Maarten een stukje van Nederland in zich hebben doordat ze hier gewoond of gestudeerd hebben. Uiteindelijk zijn we (utopisch gezien misschien, maar toch) allemaal Koninkrijkskindjes. Laten we daar dan het beste van maken en de goede dingen van elkaar overnemen. Dus, leg je agenda even weg en kom met mij dansen, zodat ik geen dekentje meer nodig heb en mijn voeten vanzelf warm worden.