Superlindo...

En uiteindelijk is het dan toch zo ver.. Vijf maanden zijn vijf dagen geworden, en onze reis zit er bijna op. De laatste weken hebben we, ondanks dat we ook steeds meer zin kregen om naar huis te komen, nog veel leuke dingen beleefd en gedaan op onze tocht langs de kust, begonnen in Puerto Lopez - hét oord om walvissen te spotten in deze tijd van het jaar. En dat hebben we natuurlijk ook gedaan! Heel bijzonder om zo´n grote dieren van zo dicht bij te kunnen zien. Ook hebben we een paar dagen doorgebracht op een zogenaamde Ecofarm, waar we hebben geleerd over milieuvriendelijke landbouw, chocolade hebben gemaakt, yuccataart hebben gebakken en sieraden en kommen hebben geknutseld. Heel interessant en leerzaam om te zien hoe zo´n relatief grote boerderij -eigendom van zo´n 75 families- toch goed en milieuvriendelijk kan werken.

Maar de Ecuatoriaanse kust. Wat een andere wereld weer! Langs de hele kust liggen eigenlijk vooral kleine vissersdorpjes, en het toerisme is er veel minder ontwikkeld dan in de andere delen van het land. Vooral aan de noordkust wonen voornamelijk afstammelingen van Afrikaanse slaven, wat zorgt voor de zogenaamde Afro-Ecuatoriaanse cultuur. Erg mooi om te zien! Hier geen traditionele kleding en doeken, maar wel veel leven op straat, veel kleine kindjes met kroeshaar en Afrokappers. En wat zeker overal aanwezig was, is de ´tranquilo no mas´-sfeer; zon, zee, hier en daar strand, muziek, caña (suikerriet-likeur) en hangmatten.

De Ecuatoriaanse kust is bijzonder door de ligging, min of meer direct aan de jungle. Dit geeft een heel apart beeld, aan de oceaan liggen mangroves en vlak daarachter begint al de dichtbegroeide selva. Maar ondanks al deze mooie dingen, cultuur, natuur en natuurlijk ook temperatuur, lijkt de kuststreek wel het achtergestelde gebied van Ecuador. De mensen hebben er vrijwel niets, de dorpjes zijn klein en hebben soms geen stromend water of zelfs electriciteit. Kinderen bedelden bij ons om brood; dat hebben ze zelf namelijk niet. Het eten bestaat vooral uit vis, vis, vis (jammie), banaan en rijst. Het was voor ons in ieder geval een heel avontuur om door dit gebied te reizen; wegens stakingen en gebreken ging dit langzaam, met bus, open busjes, achterin trucks, achterin een bakkie en natuurlijk veel met de boot. Vooral de kleine dorpjes in het noorden kunnen elkaar alleen met de boot bereiken. Wat een ander leven!

Na onze kusttoer hebben we nog een paar tussenstops gemaakt in de stadjes boven Quito, waaronder het marktstadje Otavalo, en nu zijn we dan -voor de tweede keer- in Quito. Morgenochtend vliegen we naar Buenos Aires, waar we nog een paar daagjes hebben (kan ik het nu beter aan?) en zaterdag vliegen we terug naar het oude, vertrouwde Holanda. Na vijf maanden aan de andere kant van de wereld heb ik daar weer heel veel zin in. Achteraf lijkt alles weer heel snel te zijn gegaan, maar als ik terugdenk aan waar ik overal geweest ben en wat er allemaal gebeurd is, is dat weer heel veel. Het reizen de laatste twee maanden was erg leuk, we hebben veel gezien in zo´n korte tijd. Hoewel het veel stof tot nadenken geeft, mis ik wel steeds meer het leven van thuis, waarin je een eigen plek hebt, wat meer structuur en een concreter doel (bijvoorbeeld studeren). Daarom hebben we nu ook veel zin om weer te beginnen komend jaar, ik met mijn master in Nijmegen en Vince in Antwerpen.

Maar ondanks dat was mijn tijd in Zuid Amerika voor mij zeker een succes. Superlindo! Ik heb al zoveel verteld, op deze blog of in e-mails, maar er is ook nog zoveel wat ik niet verteld heb. Zoveel dingen die misschien ook niet te vertellen zijn. Het vele leven op straat, de prachtige kleding die steeds weer een beetje verandert in verschillende gebieden, de grappen die mensen maken, de vele mensen die je tegenkomt, de Spaanse taal, met de vele verkleinwoordjes, de manier waarop mensen elkaar aanspreken -mamita, niña, amiga-, de vele busreizen en de bijbehorende vreselijke films, altijd zo bloederig en gewelddadig mogelijk, het constante afdingen, altijd leuk op de markt, maar meestal minder leuk met de taxichauffeurs, de crappy hostels waar we geslapen hebben, het vieze eten wat we zo vaak voorgeschoteld kregen, de ´vreemde´ gewoonten die niet binnen onze fatsoensnormen passen - luidruchtig rochelen en op de grond spugen, altijd voordringen in de winkels-, de positieve en negatieve ervaringen als gringo, de vele agenten op straat met altijd een enorm geweer bij de hand, de typische coca-geur die altijd om -vooral plattelands- mensen heen hangt, en ga zo maar door. Ik zal veel dingen gaan missen, de markten en de levendigheid, het gemak waarmee alles kan en geregeld wordt, de vriendelijkheid naar elkaar. Andere dingen laat ik met plezier achter, de busreizen, het gebrek aan vegetarisch eten, de starende mensen of soms zelfs bange kinderen (hoewel ik me in Nederland misschien weer genegeerd ga voelen ;) ), de maag- en darmproblemen en vele andere kwaaltjes, de muggen en zandvliegen. Maar in principe vallen deze dingen in het niet bij de positieve ervaringen en zal ik ze waarschijnlijk ook snel vergeten.

Wat me daarentegen zeker wel bij zal blijven is hoe zwaar sommige mensen het hebben, hoe hard ze werken en hoe weinig ze hebben. Hoe weinig kans er is voor sommigen op verbetering, hoe weinig mogelijkheden en keuze. Het contrast met Nederland is soms zo groot, maar ook het verschil tussen stad en platteland is enorm. En hoewel de kinderen in de stad meestal wel naar school gaan, zijn er ook daar nog zoveel die daarnaast moeten werken, snoep verkopen, schoenen poetsen, bedelen. En bovendien is het onderwijs in zowel Bolivia, Peru als Ecuador ontzettend slecht. Zelf heb ik het vooral in Bolivia gezien, maar in al deze landen leren kinderen niets anders dan kopieren, en dat meestal nog met moeite. Ze ontwikkelen geen enkele creativiteit of probleemoplossend vermogen, en dat zie je ook bij volwassenen terug. Zelfs ik als pedagogisch leek kan zien dat daar iets moet veranderen. En naast dit het eeuwige politieke gesteggel, waarbij de bevolking van de landen toch wel vaak vergeten lijkt te worden. Wat in ieder geval zeker is, is dat er nog genoeg moet gebeuren in Zuid Amerika.

Met een tas vol met souveniers, ervaringen, gedachten en nieuwe energie komen we zondag dan weer terug naar Nederland. In Bolivia worden de belangrijkste dingen in het leven samengevat onder de drie woorden Salud, Dinero y Amor. Wat een geluk dat we in ieder geval weer met twee van die drie terug naar huis keren! :)